Een aanzitervaring

Via Jagersliga kon ik me opgeven voor een begeleid aanzitweekend in Vlaanderen. Kort nadien volgde het heuglijke nieuws dat ik samen met vier andere jongjagers de kans kreeg. Aanzitten had ik nog nooit gedaan, dus het beloofde alvast een leerrijk weekend te worden. Vooraf nog snel wat geruisloze kledij gehaald, én het meest essentiële: een degelijke verrekijker.

Eenmaal aangekomen kregen we een goede uitleg en ging ik met mijn begeleider richting onze hoogzit voor die avond. Samen brachten we de daaropvolgende ochtenden en avonden door in het veld. Hij vertelde me over zijn ervaringen, hoe men de populatie gebalanceerd en gezond tracht te houden, de cruciale rol van de wind... Geregeld riep hij: “Kijk daar, een sterke bok van drie vier jaar”. Ik stond ervan versteld hoe men zo snel en vanop een aanzienlijke afstand zoiets kan schatten. Mijn begeleider maakte er werk van om alles goed uit leggen: kijken naar de houding van de nek en de helling van de rug. Bovendien vloog er geregeld waterwild over ons heen. Na wat oefenen kon ik zonder op te kijken, op basis van het lawaai, al relatief goed afleiden wat er voorbijvloog. De daaropvolgende aanzitten konden we genieten van de rustige natuur en hebben we veel wild kunnen observeren. Tot een schot kwam het niet, maar dat maakte niet uit. “Nichts geschossen ist auch gejagt”, hangt centraal aan de muur van de jachthut. Dat is de essentie. De talloze wijsheid en tips die ik er heb geleerd en de tijd die we mochten doorbrengen te midden de natuur, zijn van onschatbare waarde.

Op zondag vertrokken we tegen 6u in de ochtend naar onze laatste aanzit. Stilletjes baanden we ons een weg richting de hoogzit. Ondertussen observeerden we de vlakte. Had iets ons al gehoord? Was er beweging? Hoe zat de wind? Eenmaal op de hoogzit gingen we dichtbij elkaar zitten; het was er niet erg breed. Op zich niet erg, want het was een frisse ochtend. Langs drie kanten konden we het gebied observeren. Al snel merkten we in een verre dekking wat herten op. Een adembenemend zicht, sommigen hadden hun stangen al deels afgeworpen. Op de achtergrond hoorden we twee herten de geweien tegen elkaar slaan. Stilaan kwam de zon over de horizon en spotten we in de verte enkele reeën. Weliswaar ver buiten weidelijke afstand, maar ze kwamen stilaan onze richting uit. Ik vroeg mijn begeleider of de herten die in de dekking voor ons stonden, de reeën niet zouden afschrikken? “Ze zijn niet de beste vrienden”, vertelde hij me. Meestal maakt een ree snel plaats voor het imposante roodwild. Na 20 minuten stonden de reeën niet meer zo veraf van de herten.

Door mijn verrekijker zag ik hoe de leidende reebok zijn kop opstak, wat in het rond rook, en nadien wat versnelde in onze richting. Hij had de herten duidelijk geroken! We keken verder naar de reesprong en merkten op dat er een niet-zo-sterke geitkits bij liep. Mijn begeleider legde uit waarom we deze kits –  in het kader van wildbeheer – uit de populatie kunnen halen. “Hou je klaar”, fluisterde mijn begeleider, “De kits kan binnen enkele minuten binnen schot komen”. En inderdaad, de reeën kwamen ons weldra stapvoets voorbij. Doorheen de verrekijker observeerden we nog even om 100% zeker te zijn dat we een weidelijke jachtdaad zouden stellen.

Ik legde aan en volgde de kits tot die mooi stil en dwars stond. Zoals aangeleerd, probeerde ik een bladschot te geven. Er volgde een knal. Door de spanning en terugslag, verloor ik kort na het schot even de kits uit beeld. Stress… “Er is toch niets fout gelopen?” Enkele fracties later zag ik de typerende spiegel uit het gras steken op de aanschotplaats. De reekits heeft het nooit beseft, heeft niet moeten lijden. Meteen overviel me een reeks emoties. Nadat de rust in het veld was teruggekeerd, verlieten we onze hoogzit en begaven ons naar het gestrekte stuk. Samen brachten we, als blijk van ons respect, de laatste 'beet' aan bij de kits. Mijn begeleider overhandigde me traditioneel de breuk, die ik rechts achter mijn muts stak. “Waidmannsheil”, knikte mijn begeleider terwijl hij me de hand schudde; “Waidmannsdank” weerklinkt.

Deze unieke ervaring zal me eeuwig bijblijven. Ik wens dan ook mijn begeleider en de Jagersliga hartelijk te bedanken voor deze mooie kans.

Maarten Bossier

Team W