Nooit eerder had ik iets gewonnen, maar op goed geluk nam ik toch deel aan de wedstrijd van Jagersliga. De opdracht was simpel: lid worden van Jagersliga, inschrijven voor de wedstrijd en startend jager zijn. Na enkele weken viel het verdict: ik was erbij, samen met 4 anderen starters! Het afschuimen van informatie op het internet over aanzitjacht was vanaf dat moment dagelijkse kost. Voor mij is dit allemaal nieuw. Mijn enige jachtervaring was een eendenjacht, drie drijfjachten in de Ardennen en een vossenjacht. Nog niet erg veel dus.
Met wat gezonde zenuwen op zak, herinner ik me mijn rit naar de afspraak als nogal chaotisch. Omleidingen door carnavalsfeesten, files,...alles hoorde erbij, maar toch net op tijd aangekomen.
We werden ontvangen in de jachtkamer. Een gezellige kamer ingericht met jachttrofeeën, een bar, enkele zetels en een lange tafel. Belangrijk element was de houtstoof. Een aangename warmte en mooi vuurspel. De frisdranken stonden klaar. Jos begroette ons als eerste en daarna volgden Franka, Wouter en Bart. De sfeer was wat gereserveerd, want deze mensen wisten niet welk vlees ze in de kuip hadden en voor de jongjagers was dit ook allemaal nieuw. De controle van de jachtverloven en uitleg over de jacht zelf deed Jos. We mochten een briefje trekken met daarop de naam van onze begeleider.
Jos was zeer duidelijk over één ding: alvorens te schieten, eerst een duidelijke identificatie van het dier en geen schot zonder toestemming van de begeleider!
Mijn begeleider Marc en ik zaten die avond in een hutje naast een doorgang, midden in het bos. Veel bomen en takjes. Opletten geblazen dus. Toen de duisternis inviel haalde Marc een handheld warmtebeeldkijker uit. Voor mij een nieuw gegeven. We kregen geen ree of everzwijn te zien. Wél leerde Marc mij het geluid van een buizerd en een oehoe herkennen. Die laatste zat zeer dichtbij, maar we konden hem niet spotten.
Aangekomen bij de verzamelplaats had Franka lekker gekookt en rolden de verhalen en ervaringen over tafel. De meesten hadden wild gezien, maar het was niet binnen bereik. Ook Thomas van Jagersliga was aanwezig. Een 'down to earth'-kerel met het hart op de juiste plaats. Op de vele vragen volgden zeer duidelijke antwoorden. Omstreeks 21u30 zat de eerste avond erop. Sommigen verbleven op een locatie dichtbij, anderen reden naar huis voor een kort nachtje slaap.
Zaterdagochtend 04u30. Geen verkeer op de weg waardoor ik een half uur sneller ter plaatse was dan de dag voordien. Tijdens de autorit spookte er ook van alles door m'n hoofd en in gedachten overliep ik nog even vrijdagavond. Heb ik iets fout gedaan? Maakte ik te veel lawaai?
Na de koffie en een gezellige babbel trokken we weer naar onze jachtplek. Voor de meesten was dat dezelfde plaats als de avond ervoor. Het eerste half uur zagen Marc en ik niets. Dan verscheen er plots een marter op de warmtebeeldkijker. Marc overhandigde mij de kijker. Ik was vooral verbaasd over hoe duidelijk het beeld was! Dit is zeker een 'must have'. Een half uurtje later terug iets op de warmtebeeld. Dit keer was er genoeg licht om de verrekijkers te kunnen gebruiken. Ik zag niets, maar bleef kijken tot ik plots een beweging zag. Het was een ree en Marc stelde mij allerlei vragen. Wat is de kleur gewrichten van de achterpoten? Hoe staat het ree? Ook voor hem was de identificatie niet gemakkelijk, omdat we het ree niet volledig te zien kregen. Het toonde zich altijd in stukjes door de bomen heen. Marc wees mij een ideale plaats aan om het dier te strekken. Weinig bomen, net naast een beekje. 45 minuten en 15 meter hield deze ree ons bezig. Kort nadat Marc zijn goedkeuring gaf (na een positieve identificatie van een reegeit) sprong ze plots en snel over het beekje terug het bos in. Net alsof ze het wist. Er stonden teveel bomen om op dat moment nog te schieten... en... weg was ze. Wat een ervaring! Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel! Enkele minuten later zei Marc: "Kijk eens op het pad." Ik zag een geit die stond te grazen. Snel erna kwamen 2 kits aanlopen. Eentje verdween meteen in de dekking, maar de reegeit en het andere kits bleven op het paadje verder grazen. Ik kreeg van Marc de toestemming om de kits te strekken zodra deze vrij kwam te staan. De reegeit bleef achter de kits staan, waardoor ik niet kon schieten. Ik zou met mijn schot zonder twijfel ook de reegeit treffen. Zonder veel positiewijziging verdwenen ze na ongeveer 20 minuten terug in de dekking. We besloten om al bersend tot aan de dekking te sluipen, maar deze was te dicht. Het trio was verdwenen.
Weer een ervaring rijker! Dit leer je niet uit boekjes of dvd's. Mijn hart gaat nog steeds sneller slaan, als ik hieraan terugdenk. Voor ons zat de jacht erop. We hadden nog geen nieuws van de andere jongjagers, maar aangekomen bij het jachthuis bleek dat één jongjager een schot had gelost. Helaas werd de kits niet onmiddellijk teruggevonden. Jos en Wouter gingen samen met de startend jager en de nazoekhond op pad. Wij bleven op afstand om de geursporen niet in gevaar te brengen. Na 4 uur spoor lopen en ettelijke kilometers was de hond het spoor bijster. Iedereen, maar vooral de jongjager, was er heel stil van. Toch gemist? Dit zijn dingen die kunnen gebeuren.
Zaterdagavond, 16u30. Onze volgende bijeenkomst. Sommige kregen een andere begeleider en een andere jachtplaats. Marc bleef mijn begeleider, maar de jachtplaats veranderde. Marc reed zonder 4x4 door de modderige baantjes. Ik dacht nog, hier komen we nooit doorheen, maar heel vakkundig bracht hij ons naar de plaats. Een kleine kilometer te voet, door modderpaadjes en door het water. Héél véél water. Eens ter plekke, stonden de reeën al op post. Een reegeit met 2 kitsen. In het midden van de wei stonden wat struiken. Opnieuw volgde eerst de identificatie door middel van de verrekijker. We waren zeker van 1 reegeit en 1 geitkits. Na verder onderzoek identificeerden we ook 1 bokkits. Marc keurde de geitkits goed. Alsof ze het weer wisten, begon er een spel van dit trio. Achter het kleine bosje lopen, verwisselen van plaats, nog wat verder weglopen en dan in een verschillende volgorde terugkeren. Het duurde meer dan een uur voordat de geitkits alleen stond en ik positief advies kreeg om te schieten.
Ik schoot. Misser. Er duidelijk boven geschoten. Het trio graasde rustig verder. "Herladen", riep Marc meteen. Echter, door het eerste schot vertrokken er honderden (in mijn hoofd waren dar er duizenden) ganzen. Wat een lawaai. Al snel verdween het trio in de dekking. Niet door het schot, maar wel door het lawaai van de ganzen. Een gemiste kans. Nu pas besefte ik, hoe de andere jongjager zich moet voelen.
Aangekomen bij de jachtkamer had Franka opnieuw een lekkere maaltijd klaargemaakt. Ditmaal met dessert! Heerlijk! Opnieuw rolden een hele resem ervaringen en vragen over de tafel. De vragen bleven maar komen. Dit leert men echt niet uit een boekje, of door een examen af te leggen! Na het eten vertrok iedereen terug huiswaarts, want zondagochtend zouden we om 4u30 terug op post zijn.
Op de terugweg naar huis dacht ik na over mijn gemiste kans. Waarom? Is mijn kijker verschoven? Toch een trekkerfout? Thuis gekomen, stak ik meteen de boresight in mijn wapen en deed een controle op 40 m. Alles stond zoals het hoorde. Die controle stelde me enigszins gerust. Het lag dus niet aan het wapen of de richtmiddelen, maar aan mij.
Tijdens de rit naar onze verzamelplaats op zondagochtend, spookte die gemiste kans nog steeds door mijn hoofd. Tijdens dat uurtje in de auto had ik het 'Physics of Spirituality' van mijn vriend, jager en muzikant Ted Nugent opgezet. Dit bracht enige rust. Ik had dit al tientallen keren beluisterd, maar nooit eerder viel mij deze zin op: "I would love to write a book about my misses, but there is not enough paper." Toen besefte ik, dat zelfs deze jager/gitarist hiermee te kampen heeft. Ik was dus niet de enige!
Het begon een vertrouwd ritueel te worden. Zondagochtend, iedereen op tijd. Eerst een koffie en de te-volgen-regels overlopen. De sfeer zat er goed in! Onze laatste aanzitdag. Marc en ik kregen dezelfde plaats toegewezen als zaterdagavond. Sommige jongjagers kregen een nieuwe plaats. Iemand wou op de scheve toren zitten. In het donker stapten we over een smalle poutrelle, die over een drie meter brede en diepe beek lag. Het was sinds mijn jeugd geleden dat ik nog zulke Tarzan-stunten had uitgevoerd. Én... had ik al geschreven dat er weer véél water en modder was? Eens aangekomen, was er nog niet veel actie. We besloten om iets verder te gaan. Daar hadden we meer geluk! De warmtebeeldcamera toonde 3 stuks. We gingen uit van een reegeit met 2 kitsen, maar het was nog te donker om ze met de verrekijker te identificeren. De zon kwam langzaam op en ook de ganzen waren opnieuw van de partij. Wat een herrie! Met honderden kwamen ze aangevlogen. Het was een mix van kolganzen, grauwe ganzen en nijlganzen. Iets later hoorde ik een geluid dat ik herkende van de dag voordien. Zonder te kijken, fluisterde ik "zwanen". Marc knikte instemmend. We moesten nog stil zijn, want de reeën waren iets dichterbij gekomen. Opeens spurtte een reegeit naar de dekking. Er bleven er nog twee over. Ze waren te groot om kits te zijn. Onze verrekijkers brachten soelaas. Een smalree en een mooie bok. De bok naderde ons zelfs tot op 30 meter. Onze camouflage zat dus goed. Geen van beiden waren vrij om te schieten, maar oh, wat heb ik genoten van dit spektakel! Wat me vooral is bijgebleven hier, is de uitleg tot identificatie van Marc. Enorm belangrijk... goed kijken, kijken, én nogmaals kijken!
Tijdens ons laatste (steeds fantastisch georganiseerd door Franka en co. - het moet gezegd zijn!) ontbijt samen, wisselden we opnieuw ervaringen uit. Opnieuw een ronde van vragen en antwoorden. Onvoorstelbaar wat je hieruit leert! Na het ontbijt was het helaas tijd om te vertrekken. Na het uitvoerig bedanken van alle helpers en organisatoren, wisselden we gsm-nummers uit en stapte iedereen in zijn wagen, om huiswaarts te keren.
Jos en Franka, jullie hebben iets unieks! Hartelijk bedankt voor de goede zorgen en voor deze fantastische ervaring! Ook een reuze-dankjewel aan de begeleiders: Bart, Wouter, Marc en Jean-Paul! Ik wil ook mijn mede-jongjagers bedanken, voor de positieve spirit, die jullie meebrachten! Dit weekend zal ons allen zeker bijblijven! Hier werden zonder twijfel nieuwe vriendschappen gesmeed!
Tot slot wil ik ook Jagersliga bedanken, om ons dergelijke kansen aan te bieden!
Het gaat jullie allen goed én hopelijk tot weerziens... op een volgende jacht!
Mike Caulier
Comments