De vraag was al eerder gesteld, maar ik was er nog niet geraakt. Ik was gevraagd om met de verreiker een hoogzit te helpen plaatsen. Ik doe dat met veel plezier, want de sfeer is altijd goed dat bij soort werkjes. Er wordt iets ‘gecreëerd’. Dat is altijd tof, maar tegelijk kijk ik natuurlijk ook uit naar het gebruik ervan en de nog te beleven avonturen! De planning zat echter weeral vol. Zo kwam ik pas gisteren ter plaatse. Mijn kameraad is tevens ook bijzondere veldwachter. Snuivend liet hij me een screenshot zien dat hij had ontvangen. Slechts 3 van de 8 kandidaten van Limburgs Landschap waren geslaagd voor hun examen als bijzondere veldwachter. Ik schonk er verder niet teveel aandacht aan. Ik wilde graag die kansel geplaatst hebben.
’s Avonds viel ik bijna van mijn stoel toen ik een bericht van VRT-nieuws zag. Blijkbaar willen Limburgs Landschap en Natuurpunt dat het examen bijzondere veldwachter wordt aangepast. Het hele tweede gedeelte dat de jacht en het veilig hanteren van wapens behandelt, zouden zij willen geschrapt zien, wegens irrelevant. Deze bijzondere veldwachters zouden immers nooit een wapen dragen.
Ik vind dit niet alleen typerend voor de tijd waarin we leven. Ik vind dit ook denigrerend naar iedere bijzondere veldwachter die het examen in het verleden wel succesvol heeft afgelegd.
Tegenwoordig moet iedereen elk bekwaamheidsbewijs kunnen halen. Bij voorkeur door het leveren van een minimale inspanning. In plaats van te wijzen op het gebrek aan engagement van de deelnemers, willen deze organisaties gewoon een volledig deel laten schrappen. Het doet me een beetje denken aan mijn zoon die geen Frans of aardrijkskunde wil leren, omdat hij dat niet nodig heeft als hij later boer is.
Op school was ik ook altijd iemand van het maximale rendement. Hard studeren voor een 8 op 10 levert een veel lager rendement op dan een 5 op 10 zonder de boeken open te hebben gehad. Sterker nog, het rendement bij het niet-leren is niet uit te rekenen. Zo dacht ik ook aan m’n jachtexamen te beginnen. En zo struikelde ook ik de eerste keer bij het kleiduifschieten. Ik kroop van schaamte diep weg in mijn schulp. Schaamte en trots horen bij elkaar. Het is misschien die ouderwetse vorm van ‘trots’ - die tegenwoordig met uitsterven bedreigd lijkt te zijn - die ervoor zorgde dat ik de schuld van mijn falen toen niet bij het examen legde. Het gevolg was dat ik via een vriendin bij een goeie coach terecht kwam. Na voldoende oefening kreeg ik terug zelfvertrouwen en schoot ik bij m’n tweede poging de 10 de kleien met 11 patronen, om eindelijk jager te worden.
Laten we als jagers, bijzondere veldwachters, trackers en liefhebbers van de jacht en het buitenleven, het goede voorbeeld geven. Het zou ons sieren als we laten zien dat je met een eerlijke dosis zelfkritiek meer respect afdwingt dan met het afschuiven van verantwoordelijkheid.
Thomas Linssen
Jagende boer en lid van het nationaal team.
Comentarios