Eind februari schreef ik een artikel over mijn rood-witte Ierse setter en zijn evolutie van pup tot staande hond in het veld. Daar ik sedertdien verschillende vragen kreeg om, gezien de sterke evolutie en vooruitgang van Cartouche, nog een vervolgartikel te schrijven, dook ik nog eens in mijn pen. Eind februari 2024 was Cartouche helemaal opengebloeid in het veld en had hij ook zijn eerste staande momenten achter de rug. Het was een werk van lange adem, met vallen en opstaan zowel voor baasje als hond. Maar we waren op de goeie weg. Alleen … tja, einde jachtseizoen. En nu? Zal hij alles nu vergeten? Nog acht maanden tot het nieuwe seizoen. Spannend.
De tussentijdse periode vingen we op met hier en daar een training, maar zou dit wel genoeg zijn? De BELGISCHE IERSE SETTERCLUB organiseerde trainingen voor veldwerk te Stekene en verder trainden we ook weer bij CALMONT GUNDOG TRAINING. Trainingen die altijd vrij goed verliepen, al was het voorstaan op kwartel steeds weer een enorme uitdaging. Reden voor dit laatste is, dat Cartouche ooit een kwartel heeft kunnen pakken, maar die gelukkig wel onbeschadigd aan mij bezorgde. Een van zijn weinige apporten trouwens.
De lente breekt aan … De zomer gaat voorbij en het nieuwe jachtseizoen staat voor de deur. Een jager in de buurt heeft een terrein waar de fazanten goed vertegenwoordigd zijn. Hij is ook gefascineerd door staande honden en vraagt Clément Castelli, mezelf en nog een vriend, om bij hem met onze rood-witte Ieren eens te komen lopen om te zien wat er zit. Ideale training natuurlijk, maar de vraag is: “Hoe gaat dit lopen?”. Cartouche is namelijk de jongste van de vier rood-witte setters. We zijn niet lang in als Oban al tussen het lange gras voorstaat op een paar zeer jonge en laat geboren fazanten. Het begint goed en we zijn vertrokken. Alle honden kunnen op wild komen en het hele gebeuren triggert de honden om aan het nieuwe seizoen te beginnen.
Eind september organiseren we met een paar vrienden nog een jachtdag in Frankrijk, op patrijs en fazant. De vier rood-witte setters zijn ook aanwezig en daar zie je al dat Cartouche dit seizoen helemaal gaat loskomen. Het baasje daarentegen is nog wat roestig in het schieten, ondanks het mooie werk van zijn hond.
Oktober staat voor de deur. Hier en daar vallen al wat uitnodigingen binnen voor jacht op kleinwild. Dit ziet er goed uit, zowel baasje als hond krijgen het druk. Maar vooral, dit is het seizoen waarin Cartouche aan de buitenwereld zal moeten tonen wat hij in zijn mars heeft. Een slechte hond betekent geen uitnodigingen meer natuurlijk. De vele uitnodigingen zijn leuk, maar zorgen ook voor wat spanning bij het baasje. Als dit maar goed komt.
Achteraf gezien bleek alle stress helemaal voor niks nodig. De neus van Cartouche bleek super te zijn en wat hij geleerd had vorig seizoen, was hij helemaal niet vergeten. Integendeel, zijn kennis bleek nu nog meer geperfectioneerd en dat zie je aan de manier waarop hij jaagt en het wild benadert. In een paar gevallen kan je ook zien op welk wild hij staat; dat is body language tussen voorjager en zijn hond.
Menig jager waar ik te gast was, bleek ook onder de indruk. Als je hond voorstaat op haas, dan weet je dat je beiden heel goed bezig bent.
Ondertussen is dit jachtseizoen ook weeral voorbij. Ik heb een enorme evolutie gezien bij mijn hond. Meerdere keren mocht ik genieten van het voorstaan op haas, fazant, patrijs en ja … zelfs eens op een reekits. Telkens wachtte mijn jachtpartner trouw op mijn commando om te flushen, wat de jagers de mogelijkheid gaf om hun positie kunnen innemen. Een aantal keer beleefde ik het ultieme moment waarbij mijn hond voorstond en ikzelf het wild kon strekken.
Is alles perfect? Absoluut niet. Is er nog werk aan de winkel? Zeker wel.
Een enkele keer was er de klacht: “Uw hond is te ver vooruit”. Meestal een klacht van zij die geen hond hebben en niet snappen dat als je met de wind in de rug gaat, de hond de wind eerst vooruit gaat opzoeken en dan terug reviert. Daar kan je helemaal niks tegen doen, zo jagen deze honden nu eenmaal.
Wat zijn de werkpunten voor dit tussenseizoen?
Het revieren in de breedte kan beter, dus werkpunt 1.
Toch proberen om dat apport in het veld te bekomen. Niet makkelijk als je weet dat Ieren geen apporteurs zijn, maar die zijn er altijd genoeg. Het zou echter wel leuk zijn en ik ben zeker dat hij het kan. Niet met goesting, maar hij kan het.
Grootste werkpunt zal nu steadiness worden. Het blijven zitten na het flushen. De uitdaging bij uitstek …
Cartouche wordt dit jaar 3 jaar. Hij is in de fleur van zijn leven en als alles goed gaat, wordt hij ook nog eens vader van een nest rood-witte puppy’s. Een hond is volleerd aan 4 jaar, zegt men. Ik heb dus nog anderhalf jaar om die stelling kracht bij te zetten, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat je er ooit klaar mee bent. Tijd voor wat training zou ik zeggen. Hopelijk zien we elkaar volgend seizoen opnieuw ergens te velde en kan ik jullie laten meegenieten van het mooie werk dat onze rood-witte Ieren toch verzetten.
Nino VAN EECKHOUT
JLLC-Team-O
Comments