Vorig jaar, tijdens de grote vakantie, mocht ik een reebok strekken in het bijzijn van onze Tim. Hij had het dier gespot. Begin dit jaar confronteerde hij me met het feit dat hij zelf ook een jachtdaad wil stellen. Hij heeft de vereiste administratieve verplichtingen voor Chasse Accompagnée in Frankrijk reeds opgezocht: 25 euro kosten, een begeleider die minstens vijf opeenvolgende jaren jaagt en voor beiden een halve dag les over veilige omgang met buks- en tweeloops jachtgeweer. Het doel van deze zeer korte opleiding is dat de persoon die de minderjarige onder zijn bevoegdheid neemt, alles goed blijft uitleggen en herhalen. Hij draagt steeds een ongeladen geweer en zal dit pas overhandigen nadat hij zelf heeft vastgesteld dat de situatie veilig is. Er is maar een wapen aanwezig voor de student en de jager.
De instructeurs van het OFB (Office français de la biodiversité) zijn heel streng; de jeugd verlaat pas de sectie als ze alles goed hebben gedaan. Op de valreep ontvingen we thuis de nodige documenten, net op tijd want ‘s woensdags 31 juli 2024 zouden we vertrekken naar de jachtgronden in Lemberg.
“Papa, ik heb aan mijn maat Lucas verteld wat ik ga kunnen doen in Frankrijk. Hij zou graag meegaan en wil dat van dichtbij meemaken … En euh, we zouden graag ook onze mountainbikes meenemen. Dat lukt wel hé …?” Tja, wat doe je daarmee? Ook mijn grote hond moet nog mee … Maar, wie weet is die maat van Tim ook een potentiële jager … Ik stem dus maar in.
Na een vijftal uren rijden komen we ‘s middags aan op de jacht. Onmiddellijk vatten we met zijn allen post op een heel grote kansel. Zo kan Tim zich eerst nog wat zonder munitie inleven in de situatie en kan ik hem ook nog eens de nodige veiligheidsvoorschriften en handelingen herhalen. Ook aan zijn maat Lucas moet ik de nodige uitleg geven; hij zal de spotter van dienst zijn. Na een uurtje weten ze beiden wat er van hen wordt verwacht en gaan we naar het appartement. Tja, de jeugd staat er op om nog een rit met de mountainbike te doen …
De avond aanzit is geen succes, niets komt voorbij, het is te warm. Dan maar naar ‘onze tram’. In de zomerperiode aanzitten kan lastig zijn, je verlaat je post maar als het helemaal donker is (23.00 uur) én je moet nog eten. Voor je het weet is het 01.00 uur. Weinig slapen want om 04.00 uur moet iedereen terug op de been zijn; om 05.00 uur moeten we zeker op de kansel zitten, liefst nog iets vroeger. Resultaat: de jager is nog moe! Laat dat dan juist het moment zijn dat er op minder dan 50 meter een spitser ‘vol blad’ voor de kansel staat! Lucas in paniek: “Wat moet ik doen, Tim slaapt!” “Tja, maak hem voorzichtig wakker …” “Uhhh?”, en weg was de bok. “Volgende keer beter wakker blijven hé Tim …” (dixit Lucas)
De aanzitmomenten komen en gaan, veel reegeiten en kitsen gezien, maar geen bokken meer! Om Tim alle kansen te geven om zijn eerste stuk in Lemberg te kunnen strekken, had de jachtrechthouder nochtans alle aanzitposten beschikbaar gesteld en alle bokken mochten worden gestrekt. Normaal gezien mogen we enkel spitser en ‘vier-enders’ strekken bij het aanzitten.
Het is inmiddels zaterdagavond geworden, de twee jongeren ergeren zich dat er ‘weer’ niets te zien is. Tja, als je moet wachten, lijkt dat heel lang te duren; daarom heb ik altijd een interessant tijdschrift of boek mee op de kansel. Om 19.45 uur was Tim moedeloos. Hij besef hij dat hij zijn kansen heeft verkwanseld door te slapen op zijn post. “Papa, we keren nu terug en gaan slapen, zodat ik morgen heel vroeg terug kan aanzitten. Ik beloof dat ik wakker zal kunnen blijven.” “Ja ja, we kennen dat …” Op het moment dat ik de verrekijker in mijn rugzak wil wegstoppen, gebeurt het! Een reebok steekt al lopend de brandweg over. Lucas zag hem ook! Stress maakt zich meester van ons allen! Nu komt het er op aan om het hoofd koel te houden en de jeugd gerust te stellen! Lucas doet zijn oorbeschermers aan en maakt zich klein om plaats te maken voor Tim. Ik reik Tim de karabijn aan. “Papa, moet ik nog laden”, fluistert hij? Ik knik instemmend en maak duidelijk om dat heel zacht en stil te doen. De bok laat zich niet zien; hij loopt op een stuk gras links van ons maar een stuk nieuwe aanplant, belemmert ons zicht. Tim kijkt mij met grote vragende ogen aan: “Wat nu?” “Ademen Tim, rustig ademen, hou je stil, ik zal proberen de bok te lokken met mijn fluitje”.
Lucas geeft aan dat de bok op komst is. “Maar papa daar kan ik niet gaan schieten”. “Rustig blijven Tim … houd de karabijn maar goed vast door het grote venster. Weet je nog waar ik vorig jaar heb geschoten?” Uiteraard weet hij heel goed waar dat was. Ik probeer de bok – die inmiddels onder onze kansel doorliep – te lokken. Na drie keer fluiten, ‘staat hij zo goed als blad’. Tim kijkt uit zijn ooghoek naar mij en mompelt; “Hij staat niet goed!” “Wachten jongen, wachten … Als hij nu een tweetal stappen vooruit zet, zal hij wel goed ‘blad staan’. De reebok verzet een stap, Tim kijkt mij aan: “Zie je twee vingers hoog, gras boven de rug van de bok?” Hij knikt, ik knik. Hij schiet en treft blad. De spanning valt van ons af. “Papa ik ga kijken”. “Jaja Tim, we gaan allemaal kijken, maar geeft eerst die karabijn aan mij zodat we die kunnen ontladen. Bergen jullie maar jullie gerief op, lege blikjes enz. meenemen, én de vensters van de kansel sluiten”.
“Papa, hij ligt er niet!” Je ziet als vader de teleurstelling in de ogen van je zoon! Hij is in paniek, Lucas – zijn maat die altijd zo rustig overkomt – heeft dezelfde blik. “We gaan Birko halen in de auto papa!”.
“Even wachten jongens, laat ons eerst zelf eens goed kijken.”
En… kijk daar … een zweetspoor. Lucas volgt en toont het spoor. Tot plots Tim een kreet van verlossing lost: “Papa, ik zie hem, hij ligt daar onder de beuken, in de nieuw aanplant! “Heel goed jongens, haal hem maar”. Na een poosje komt Tim mij vertellen dat hij pijn heeft aan zijn ledematen; hij is stram en stijf. De inspanning, de emoties hebben hun werk gedaan. “Maak eerst maar een wandeling, dat zal je deugd doen.”
De Jachtrechthouder belt: “Niet ontweiden, we zullen dat doen aan onze frigo, en de ‘garde’ Jean-Claude zal jullie wel helpen”. Ja ja, helpen … Ik wist al wat er Tim te wachten stond 😉. “Zeg Tim, vorig jaar hebben we jou dat getoond hé? Twee keer zelfs, als ik het mij goed herinner, niet?” “Wat?, vraagt Tim verbaasd. “Wel, hoe je een dier moet ontweiden …” “Maar papa ...” “Tim, wie strekt, moet ook ontweiden hé.”
Voor de statistieken : Reebok 14.8 kg leeg, 8,9 kg lekker vlees, een ‘zes-ender’, vier jaar oud. De rest van het verloop van deze zaterdagavond hoef ik jullie niet te vertellen; ik denk dat beelden meer zeggen dan duizend woorden! Een geslaagde vakantie en een mooi gestrekte bok. Een fiere papa én een zoon die heel blij is.
Waidmannsheil Tim!
Olivier Deraedt
PS. Lucas liet mij inmiddels weten dat hij ook jager wil worden en of ik hem hierin wou begeleiden … @ Lucas : “Bedankt voor de foto’s”, @ Stijn : “Bedankt dat je ons deze jachtmogelijkheid gaf”, @ Eric et Jean-Claude : « Merçi à vous pour le soutien! »
Gedoopt op 3 augustus 2024, Tim Deraedt, Dep. 57, Lemberg, Frankrijk.
コメント