Hoe maken ze dit eigenlijk? Van kindsbeen af stel ik me die vraag, bij bijna alles. Het is mijn onhebbelijke gewoonte om bij elk onderwerp het hoe, waarom en waaruit te zoeken. Ook op een koude winteravond, denkend aan wat ik nog nodig heb voor de bestrijding tijdens het komende jachtseizoen, denkt mijn structuurgericht hoofd op die manier. Juist … lokkraaien! Even scrollen op het wereldwijde web, wat afbeeldingen en filmpjes bekijken over de wijze van opzetten, over het toepassen van een ‘lokstal’ enz. Voor je het weet ben je enkele avonden zoet met een ietsepietsie van het hele jachtgebeuren. Enfin, laten we het een passie noemen. “Met een hoek af”, zeggen mijn kinderen, en op de achtergrond knikt mijn wederhelft heel stemmig. “Yep”, de kinderen hebben alweer gelijk. Zalig hé (denk ik bij mezelf). Hoekje af, tof…
Enfin, terug naar ons onderwerp, lokkraaien dus. Je kunt ze uiteraard bestellen en kopen in maten, prijzen, soorten, groot, klein, geflokt, plastiek … voor elk wat wils. Ik ben niet de meest groene van de familie, maar toch bedenk ik: “Hoe kan ik dit zelf fiksen?”. ‘Fiksen’ vind ik eigenlijk een mooi woord. Bedenken, proberen, maken, hermaken, herbedenken en nadien, eens in het veld, ook testen natuurlijk, ah ja! Een tweede, uiteraard zeer algemene vraag: “Waarvan hebben we veel?” Colaflessen bijvoorbeeld, die zijn al zwart, ook groot genoeg, hmm … én mijn wederhelft kan er weg mee. Dus de flessen stapelen zich op in de PMD-zak.
Aan de slag. We proberen, insnijden, plooien, opnieuw knippen, bijsnijden, neen ... Herbeginnen dus, we zijn geen opgevers hé. Ah ja, juist … eens gesneden kan je dingen ook plooien en verwarmen. Dat schept bijkomende perspectieven. En opnieuw, ’t is toch winteravond, avond na avond. Zo krijgen we stilaan een vorm die gelijkenis met een vogelfiguur vertoont. Nog even het internet erbij halen. Er staan enkele ideeën op die kunnen helpen om ons ontwerp te vervolmaken. Over vormen en knippen kunnen we nog uren doorgaan, op naar het resultaat.
Eerst de binnen- en buitenkant in mat zwart zetten. Zo gelijkt de fles al meer op een kraai. Ervaring leert me dat we best de buitenkant eerst wat ruw maak via de ‘rudimentair-schuurpapier-manier’. Gaatje aanbrengen op de juiste plaats! Je leest het goed: DE JUISTE plaats, anders beweegt er weinig of zijn het allemaal ‘kophangers’ of ‘opvliegers’. De lokkraai moet in balans zijn, zoals trouwens alles in het leven in balans is … maar we wijken af. Eens de lokkraai in balans, hebben we wat we willen: alles beweegt mooi in de wind. Vervolgens maken we er een aantal. Het vergt minder werkt als je er een aantal in serie kunt maken. Ook voor het spuiten is het makkelijker en gaat het vlotter.
En toch is het nog niet af. De perfectionist in mij houdt me wakker. Er moet meer beweging in! Daarbij is elk woord ‘moet’, ‘meer’ en ‘beweging’ even belangrijk. Testen in het veld en met wind is echt een must, met de schaar bij de hand. Ik maak ‘zijn gat’ korter en beweeglijker, waardoor de lokkraai meer flappert. Okidoki, we gaan de juiste weg op. Met een open krammetje en houtlijm, fixeren we de lokkraaien op stokjes, in verschillende lengtes, in hazelaar (mooi recht, zo natuurlijk mogelijk dus. Het moet wat robuust zijn hé.
De eerste keer, vanuit de maïs, met kraaifluit en kaliber 12. Met een dozijn selfmade lokkers proberen we verschillende opstellingen uit, in L-vorm, U-vorm enz. Dat maakt het telkens leuk en spannend. Yes! Wat een innerlijke vreugde als de kraaien erop reageren en uiterst nieuwsgierig komen kijken. We halen er een paar tussenuit die daarna zelf dienst doen als de enige echte lokker. Dat werkt nog altijd het beste uiteraard. Maar het gaat hier ook om het proces hé, en in tweede instantie om het resultaat. Toch wel fier; het werkt en gaat enkele weken mee.
Een beetje later... opnieuw mijn onhebbelijke gewoonte: “Wat kan beter? Wat moet beter?”. Volgens mij blinken ze te fel in de zon. Zolang het bewolkt is, valt het goed mee, maar eens het zomert … Tja, dat moet anders; de versie 2.0 dan maar. We gaan ons ontwerp ‘flokken’. Flokmateriaal kan je uiteraard bestellen, maar dat zou uiteraard te eenvoudig zijn. Ook hier gaan we eerst kijken wat we in huis hebben en kan dienen. Juist, bloem, type 00 (wij eten graag Italiaans zowaar), wat dikker zwart spuiten, bestrooien, met de spuitbus er even over gaan en in de heerlijke zon laten drogen. Alweer yes!
We kunnen zo nog wel even doorgaan. Maar: het werkt, het is leuk, het is ‘ECO’ (dacht nooit dat ik dit begrip ging gebruiken) én tof als iets zelfgemaakt à la DIY, ook echt werkt. En ja, er zijn altijd puristen, de echte werken altijd beter, de mooi gemaakte lokkers van de winkel komen erna. Maar als opstart is het leuk. En dat is juist waar het mij om te doen is … het moet leuk zijn en blijven.
Thomas Linssen
Jagende boer en lid van het nationaal team.
Comments