1 augustus 2023, nog een stuk jaarlijks verlof te gaan. Papa, was jij niet van plan om nog eens te gaan aanzitten in Frans Lotharingen? Ja jongen dat was ik ook nog van plan, maar heb nog niet echt afgesproken met de jachtrechthouder. Waarom vraag je dat? Wel, ik zou je toch graag eens vergezellen! Ik hoor je altijd vertellen hoe leuk het daar is en al de dieren die je daar ziet, het kameraadschap onder de medejagers, dus…
Tim, ik denk dat dit geregeld kan worden jongen. Als jij graag eens mee wil gaan aanzitten ter observatie, dat moet lukken. Een half uur later is er toestemming van de jachtrechthouder en is het appartementje waar ik tijdens de jacht verblijf, geregeld. Mijn geluk kon niet op, onze zoon gaat en mag mee op de aanzit! Een vader kan hem toch niets mooier wensen?
4 augustus wordt de wagen geladen, en tegen 8u30 zijn we aan het rijden. Anderhalf uur later is er al gemeld aan de lokale restauranthoudster dat we tegen 13u30 aan tafel zouden willen. Je kan in die streek redelijk goed eten (oude Duitse keuken) voor een schappelijke prijs. Onze Tim kan niet wachten en overtuigt mij om alsnog in de late namiddag op de aanzit te gaan. En papa, ik heb het fototoestel mee met de telelens er op. Uiteraard ja, meer dan kijken en foto’s maken zal er voor hem niet inzitten, realiseer ik mij zo. Maar goed, hij wou meegaan, quality-time met de zoon denk ik zo.
Even mijn oude Suzuki Samurai, die ik daar schonk, gaan ophalen bij een lokale jager, Eric. Papa, mag ik hier in het bos rijden met de Suzuki ? Euh… Eric? Darf Tim fahren im Wald? Kein problem Olli, er kann im Wald fahren. Laat dat nu niet het antwoord zijn waar ik zat op te wachten. De post Entré des Hommes, aangeduid door de jachtrechthouder, daar zal het deze wekend moeten gebeuren. 17u30 we zitten graag vroeg op onze post. Dat heeft zo zijn voordelen
Schietperimeter bepalen bij klaar weer
Waar zijn er obstakels (bomen, stronken, struiken, rotsen en stenen,)
Tot waar kan ik veilig schieten? Heb ik een goede kogelvang?
Geen late verstoring van het wild
En Tim? Wel die zijn dag kon al niet meer stuk, want die namiddag had ik mijn persoonlijke chauffeur. Die rakker kan er wat van. Jong geleerd, oud gedaan denk ik zo. Eenmaal geïnstalleerd op de kansel is Tim druk in de weer met het afstellen van zijn fotocamera. Het is stiller in de kansel dan waar ook. Tim wordt onrustig, we zitten daar al meer dan 1 uur.
Wanneer ga ik hier iets zien? Je vertelde toch dat je bij elke aanzit verschillende dieren ziet? Wanneer komt die reebok? En die vogel die daar al de hele tijd aan het roepen is, wat is dat? (Zwarte specht). En heb je die rode wauw gezien? ….
En dan wordt hij plots heel stil, links van hem zijn plots 4 poten te zien onder de takken van de kleine boompjes. Met een krachtige tik tegen mijn arm trekt hij mijn aandacht en wijst Tim mij op de aanwezigheid van een ree(bok?)
Papa, pak uw geweer! Ik voel zijn spanning, stel hem op zijn gemak. Neen jongen, zo werkt het niet. Eerst kijken wie en wat het is. Daarna zullen we beslissen wat we zullen ondernemen. Het dier komt voorbij de kansel, 10 meter van ons.
En Tim? Wat denk jij? Is dit de bok die de jachtrechthouder vrijgegeven heeft? Zo dicht kunnen observeren, dat laat geen twijfel mogelijk, het is de juiste.
Papa, hij staat niet goed! Jaja, dat lossen we dra op, ik zal eens fluiten (uiteindelijk moest ik tot 4 maal toe fluiten voor hij redelijk in blad stond…)
Na de foto, verwittigden we de jachtrechthouder, die binnen de 10 minuten bij ons stond.
Waidmannsheil Olli! En proper geschoten! Dat zien we hier graag, ter plaatse neer, geen onnodig lijden van het dier! Goed gedaan!
Roept onze Tim plots heel luid, ER ZIT HIER EEN SLANG! Nu ja, toen we gingen kijken, bleek dat hij een hazelworm gevonden had. Die zijn eerder uitzonderlijk, ook bij ons realiseerde ik mij.
Nadat we het dier ontweid hadden, een label aangebracht, en ermee naar onze koelcel reden, zegt Tim: Papa, ik heb mijn jachthoorn mee, jij ook? Uiteraard, ik vertrek nooit naar een jacht zonder mijn Plesshoorn. Je weet maar nooit dat je mee kan spelen, dat dwingt respect af en dat opent deuren.
Als er iets is wat een echte jager zeker moeten kunnen, dan is het zijn eigen wild ontweiden en de jachthoorn spelen!
Samen speelden we Reh Tot, de omstaanders ter plaatse werden op slag stil. Respect voor het gestrekt wild is hier in deze streek iets wat hoog aangeschreven staat, maar vooral, die mannen waren onder de indruk dat wij, kleine Belgen die van zo ver komen jagen in hun gebied, deze tradities kennen en weten te waarderen. (Dank aan de Jachtwacht waar we dit alles konden leren)
Aangezien ik mijn stuk gestrekt had, was het onnodig om ’s anderendaags vroeg uit de veren te moeten. We maakten ons tijdens de dag nuttig in het revier door omgevallen bomen uit de weg te ruimen en kansels proper te maken. Tim wou toch opnieuw ’s avonds gaan aanzitten. Dit keer werd ons een andere kansel toegewezen. Maïs genaamd (ik heb er het raden naar waarom die zo noemt want hier mag je niet aankorrelen). Het geweer? Neen dat nam ik niet meer mee. Het stuk was binnen, mij vriezer zou vol zitten (een maand eerder had ik daar een ever kunnen strekken van 55 kg)
We observeerden het gedrag van de reegeit en haar kits, die plots uit het niets verscheen en meer dan 30 minuten voor onze kansel bleef knabbelen van de jonge scheuten, gras en kruiden. Tim? Die vond dit de MAX! De fotocamera stond deze keer geen seconde stil! En ik, ik zat erbij, keek ernaar, zag dat hij de rust zelve was en genoot van het schouwspel van de dartelbuien van de kits.
22u45, het is tijd om het gebied te verlaten.
Tim maakt de deur van de kansel open en tot onze grote verbazing was de lucht achter onze kansel gevuld met honderden vuurvliegjes (sorry , dat lukt dus niet om die op de gevoelige plaat te krijgen)
Die nacht kan ik maar geen slaap vatten, ik realiseer mij dat ‘dien kleinen’ toch wel alle chance heeft van de wereld:
1 de juiste reebok op de eerste uitstap
2 de hazelworm die hij vond
3 de vuurvliegjes …
Het kan niet anders, dit moet een teken zijn, een boodschap van hogerop …. Ik zat verdomme een heel seizoen aan zonder het juiste stuk in mijn vizier te krijgen, hij gaat 1 keer mee en zie dit nu!
Thuis werd de ree verder geslacht. De stukken vlees vacuüm verpakt en in de vriezer gestopt.
De huid? Jaja die werd naar de looier gebracht. De poten? Daar werden bieropeners en kurkentrekker van gemaakt. En de kop? Die werd afgekookt en staat mooi op het dressoir
(het voordeel van het jagen in Frankrijk op ree, is dat je geen onderkaak moet opsturen voor onderzoek. Zo kan de volledige schedel getoond worden en gebruikt worden voor educatieve doeleinden)
Alles bij elkaar een geslaagd weekend en een mooie vader-zoon verhaal.
Inmiddels zijn we 6 maanden verder, de emoties van deze jacht-vakantie liggen al ver achter ons, tot plots: Papa, weet je dat je in Frankrijk als 15-jarige een cursus jacht kan volgen?
Dat noemt chasse accompagnée. Ik wil dat volgen, kan je mij inschrijven? Mijn geluk kon niet op, onze Tim wil ook jager worden. Hij is ingeschreven en doet in juli zijn proef (ik dus ook want ik ben zijn begeleider) De jachtrechthouder, die heeft Tim zelf gebeld, hij heeft hem een reebok vrijgegeven.
‘t Is te zeggen, hij mag zijn stuk zelf kiezen. Het is de bedoeling dat hij er een heel goede herinnering aan behoudt!
Onze Tim wordt 16 dit jaar in augustus, een mooier verjaardaggeschenk voor hem is er niet. Zelfs de verschillende medejagers steunen hem. Jagen? Daar moet je vroeg genoeg mee beginnen, met de juiste begeleiding, op een ethische manier en met respect voor wild en tradities. Als dit alles lukt, dan wordt Tim de jongste jager van het gezelschap, de mascotte van het team!
Ongelooflijk, die jongen moet bij de Heilige Hubertus meer dan een streepje voor hebben.
Waidmannsheil!
Olivier Deraedt, een fiere vader.
En Stijn, uit de grond van mijn hart! Bedankt om Tim deze kans te geven.
Ps. Ik laat nog weten wat hij komende zomer zal ervaren.
Comments