Ondanks dat het al eind juni was, moesten we nog een deel van onze maïs zaaien. Het was een moeizaam voorjaar waardoor ik al veel te lang niet meer op een hoogzit was geraakt. De tochtjes door het veld lukten altijd wel, tussen het werk door, maar echt gaan aanzitten lukte niet. Werk gaat voor, niet?
Maar vandaag waren we uitgeregend en mijn collega zou de koeien ’s avonds voederen. Zo besloot ik om een deel van de administratie mee te nemen op de kansel. Het is niet ideaal, maar het kan tegenwoordig ook via de smartphone… Lang leven de vooruitgang!
Zo zat ik daar goed op tijd. Meestal kies ik een kansel tussen bos en veld, maar de afgelopen weken was er ineens veel geakkerd. Daarom koos ik een hoogzit midden in een weiland. De helft was onlangs gemaaid en op de andere helft graasden wat zoogkoeien. Ik genoot van de rust, het vogelgezang en het geluid van de grazende koeien. Ik speurde de rand van het bos af en tussendoor probeerde ik toch wat administratief werk te doen.
Behalve de koeien en een boompieper die een tijdje op een weipaal met een insect aan de gang was, zag ik niet veel. Het werd stilletjes aan schemerig. Plots stond er een ree op de weide. Ik had niet gezien waar die vandaan was gekomen. Achter me lagen nog wat akkers. Die had ik niet echt in de smiezen gehouden. Ik denk dat hij daarvandaan moet zijn gekomen. Het ree stond ver en in de schemering kon ik niet goed zien wat het was. Het silhouet leek me van een bok te zijn, maar zeker was ik niet. Geamuseerd hield ik het ree in de gaten. Het werd donkerder en het ree kwam korter bij. Ik bleef echter twijfelen of het een bok was, laat staan of het een geschikt exemplaar was om te strekken. Plots draaide die zich om en spurtte hij weer naar de uiterste hoek van de weide. Daar bleef hij rustig verder grazen.
Met mijn warmtebeeld speurde ik weer de zoom van het bos af. Ik had geen verse sporen gezien, maar misschien kwam er nog wel een everzwijn uit de dekking. Plots zag ik een witte vlek. Alweer baalde ik van mijn totaal verouderde wamtebeeld. Ik kon niet zien wat het was. Jagen is een machtig mooie hobby, maar het is ook de beste manier om jouw bankrekening te plunderen. Er is altijd wel weer iets anders wat op het verlanglijstje staat. Dit jaar staat echter in het teken van een jachtkameraad. Die warmtebeeld wordt dus nog uitgesteld.
Gelukkig heb ik een goeie verrekijker. Ik volgde de schim een hele tijd. Ik raakte hem kwijt en vond hem weer terug. Eerst dacht ik dat het een das was. Het leek wat plomp gebouwd. Maar toen strekte de schim zich en ik herkende overduidelijk het profiel van een vos. Voorzichtig pakte ik mijn buks en plaatste de lamp. Ik trilde als een espenblad. Het zou mijn eerste vos zijn en nog nooit had ik met kogelbuks en lamp geschoten. Tot nu toe had ik op ratten geoefend met de lamp en luchtbuks. Ik wist dus wat kon en wat niet kon. De buks lag op de geweerriem op de rand van de kansel. De linkerduim aan de knop van de lamp en de rechterduim aan de trekker. Zo volgde ik het vosje. Toen hij eventjes stil bleef staan, ademde ik nog een keer diep in en uit en deed ik de lamp aan. De ogen lichtten op, hij keek me aan en ik had hem mooi in het vizier. Zonder aarzelen vloog de kogel eruit. Ik zag hem neergaan, maar het leek alsof hij me nog eventjes aankeek.
Rustig ruimde ik de spullen op. Ik was er zeker van dat hij op de plaats lag. Toen er een minuut of tien voorbij waren, ging ik van de hoogzit af. Ik liep naar de plaats waarvan ik dacht dat hij moest liggen. Dat vind ik misschien wel het moeilijkste aan het jagen. Het perspectief van beneden is echt heel anders dan van boven. Ondertussen was het ook behoorlijk donker geworden. Ik heroriënteerde me, dacht eventjes na en begon stelselmatig het perceel af te zoeken. Vrijwel meteen vond ik hem! Mijn eerste vosje was een feit en dit op een boogscheut van de plaats waar ik mijn eerste bok en mijn eerste fazant mocht strekken! Wat geniet ik toch van deze plek!
Thomas Linssen
Jagende boer en lid van het nationaal team.
Comments